WP, 1965, stron 290, stan db (podniszczona okładka, na kilku pierwszych stronach ślady zagięcia rogów) ISBN SPIS TREŚCI ŚWIĘTOSZKOWIE I ŚWIĘTOSZEK Nowy typ pobożności, czyli prawdziwa lnoln(|M mUlyc/nn. — Por- tret markiza de Renty. — Martwy za żyda, Powiązania mltidzy religijnym credo a polityki). — Towar/yalwo .4wlql<M|o Sakramentu i jego działalność. — Plorwuze wypady piznclw npmkowl ilowulnw (Scarron, pamflety lyonakle, Intliuhcja dla mąłalek 1 Inne). — Osobliwa hipokryzja pobożnlsiów. — Skandal normnndzkl. — To- warzystwo Świętego Sakramentu w latach 1680—1064. — Kabała wymusza zakaz komedii. — Walka Moliera o prawo do sceny. ŚWIĘTOSZEK OD FOP.MY PIERWOTNEJ DO OSTATECZNEJ .... o? Losy sztuki a jej budowa. — Siady przeróbek w akcie II, — Chropowatości i niedopatrzenia. — Kompromisy Moliera. — Droga do tekstu definitywnego. — Kompozycyjne .,wady" redakcji nula* tecznej. — Szczególna rola farsy w Świętoszku i różnorodnuin atmosfery. — Stosunek komediopisarza do reguł klasycznych, zwła- szcza do zasady prawdopodobieństwa. — Efekty komlcznn. /,rń- dła Świętoszka, analogie i wpływy. — Oryginalność Moliera iiilinu zapożyczeń. ROZPRAWA Z TEOCENTRYZMEM Indywidualny model czy zbiorowe zjawisko iwlqto*7knnlwal Obecny stan dociekań. — Tartuffe jako wyraziciel rodzaju dewocji (powinowactwo z proboszczem du Ilainnl dnym kapłanem", z pobożnymi filantropami itd.). — Wupók-zeJiiI o charakterze sztuki. — Atak na wizję świata, która w kon- sekwencji rodzi obłudę. — Próba identyfikacji. — Geneza nowych prądów w katolicyzmie francuskim XVII wieku. — Uwląd kun cepcji antropocentrycznych i zmierzch bohatera w piśmlennlctwla świeckim. — Teorie „szkoły francuskiej" — Akces J»'/,ulli'>w dn teocentryzmu. — Literatura dewocyjna przyjmuje wtpńlna |tlftl formą teocentryczną (Nicole, Hamon, Treuvó, Boinlems l.imyiyny, pisarze spod znaku Wincentego a Paulo, Boudon, jnzulccy antm»y| i zaciera różnice między poszczególnymi ugrupowaniami wierzą- cych. — Forma obrachunku z teocentryzmem w Świętoszku. KLEANT — NAUCZYCIEL MĄDROŚCI FAŁSZYWEJ Nabożność „uśmiechnięta", czyli chrystianizm pozorny światow- ców. — Związki Kleanta z etyką dworską. — Istotny sous pojęcia „umiar". — Rezonerski świat „poza Bogiem". LUDZIE GORĄCEJ I TRUDNEJ WIARY Orgon w świetle krytyki: głupiec, narzędzie komizmu czystego czy sadysta? — Cechy właściwe molierowskim bohaterom kome- diowym, ich rodowód i zależność od tez sformułowanych w Pa- raslte Mormon i w Krytyce „Szkoły żon". — Religijne cnoty Orgona. — Podejrzliwość mieszczanina. — Święte szaleństwo Krzy- ża wyznacza postawę Orgona. — Dlaczego Orgon śmieszy? — Pani Perneile — rzeczniczka chrystianizmu żarliwego. — Pokrewieństwo pani Perneile ze Sganarelem. — Siedemnastowieczne rewerencje dla pani Perneile. — Tartuffe w oczach: pani Perneile, Damisa, Do- ryny. — Tartuffe nie ukrywa swych słabostek. — Lubieżny cham, szubienicznik czy szlachcic francuski? — Obyczaje epoki. — Wa- lory fizyczne Świętoszka. — Rysopis amanta doskonałego. — Szczera dewocja Tartuffe'a. — Aktorskie interpretacje roli. — In- terpretacje historycznoliterackie. —Pochodzenie kazuistyki Tar- tuffe*a. — Przymusowa obłuda kierownika duchowego. UTYLITARNA ETYKA ŻONY MODNEJ Wyjątkowa łaskawość krytyki dla Elmiry. — Żona modna a chrze- ścijański obraz niewiasty poczciwej. — W jakim stopniu Elmira ponosi odpowiedzialność za rozkład małżeństwa? — Gra i zalotność w stosunkach z Tartuffe'em. — Kłamstewka i kłamstwa Elmiry. — O niektórych następstwach moralnych absolutyzmu. ROLE MŁODYCH: MARIANNA I DAMIS Konfrontacja z Agnieszką. — Czy córka Orgona ulega schematom powieści sentymentalnej? — Błąd optyki w ocenie Marianny. — Elementy ryzyka i walki, znamienne dla tej postaci. — Wartogłów Damis — naśladowca bohaterów powieściowych. PERŁA POKOJÓWEK — DORYNA Ani mamka, ani panna respektowa. — Umowne cechy Doryny, — Dziwna bezkarność służącej. — Jej specyficzne funkcje w Świę- toszku. — Cień Kleanta i pańskiej moralności utylitarnej. MOLIEROWSKA KONCEPCJA KULTURY LAICKIEJ Spór o teatr. — Atak na monopol Kościoła. — Filozoficzna wymo- wa rozwiązania w Świętoszku. — Molierowskie perspoktywy. WYKAZ WAŻNIEJSZYCH POZYCJI BIBLIOGRAFICZNYCH
|